|
Nelson Rolihlahla Mandela waren geboren in een dorp
dichtbij Umtata in Transkei op 18 Juli 1918, Zijn vader was
het belangrijkste raadslid aan de Waarnemende Leider van
Paramount van Thembuland. Na zijn vaders dood, jonge
Rolihlahla de Belangrijkste s afdeling van Paramount werd om
hoog bureau te verzorgen te veronderstellen. Nochtans, beأ¯nvloed
door de gevallen die voor het Belangrijkste shof kwamen,
bepaalde hij een advocaat te worden. Horend de
oudstenverhalen van zijn voorvaderenvalour tijdens de
oorlogen van weerstand in defensie van hun vaderland,
droomde hij ook van het leveren van zijn eigen bijdrage tot
de vrijheidsstrijd van zijn mensen. Na het ontvangen van een
primair onderwijs op een lokale opdrachtschool, werd Nelson
Mandela verzonden naar Healdtown, de Wesleyan middelbare
school van wat reputatie waar hij matriculated. Hij schreef
toen bij de Universitaire Universiteit van de Hazen van het
Fort voor Bachelor van de Graad van Kunsten in waar hij op
de Representatieve Raad van de Student werd verkozen. Hij
werd opgeschort van universiteit voor het toetreden in een
protestboycot. Hij ging naar Johannesburg waar hij zijn ba
door correspondentie voltooide, artikelen van clerkship nam
en studie voor zijn LLB begon. Hij ging politiek in ernstig
in terwijl het bestuderen in Johannesburg door zich het bij
Afrikaanse Nationale Congres in 1942 aan te sluiten. Bij de
hoogte van de Tweede Oorlog van de Wereld verbond een kleine
groep jonge Afrikanen, leden van het Afrikaanse Nationale
Congres, samen onder de leiding van Anton Lembede. Onder hen
waren William Nkomo, Walter Sisulu, Oliver R. Tambo, Ashby
P. Mda en Nelson Mandela. Beginnend met 60 elk van leden,
wie rond Witwatersrand verbleven, plaatsten deze jonge
mensen zich de formidabele taak om ANC in een massabeweging
om te zetten, unlettered het afleiden van zijn sterkte en
motivatie uit miljoenen werkende mensen in de steden en het
platteland, peasants in de plattelandsgebieden en beroeps.
Hun belangrijkst geschil was dat de politieke tactiek van de
oude wacht ' leiding van ANC, die in de traditie van
constitutionalism en het beleefde petitioneren van de
overheid van de dag wordt grootgebracht, test ontoereikend
aan de taken van nationale emancipatie was. In verzet tegen
de oude wacht ', namen Lembede en zijn collega's een
radicaal Afrikaans Nationalisme aan dat in het principe van
nationale zelfbeschikking aan de grond wordt gezet. In
September 1944 zij samen kwamen aan vond de Afrikaanse
Nationale Liga van de Jeugd van het Congres (ANCYL). Mandela
maakte indruk spoedig op zijn edelen door zijn
gedisciplineerd werk en verenigbare inspanning en werd
verkozen aan het Ministerambt van de Liga van de Jeugd in
1947. Door het nauwgezette werk, een campagne voerend bij de
basis en door zijn mondstuk Inyaniso ' (Waarheid) ANCYL kon
steun voor zijn beleid onder het ANC lidmaatschap grondig
onderzoeken. Op de jaarlijkse conferentie van 1945 van ANC,
werden twee van de leiders van de Liga s, Anton Lembede en
Ashby Mda, verkozen op het Nationale Uitvoerende Comitأ©
(NEC). Twee jaar later werd een andere leider van de Liga
van de Jeugd, Oliver R Tambo een lid van NEC. Aangespoord
door de overwinning van de Nationale Partij die de het
alle-witverkiezingen van 1948 op het platform van Apartheid,
op de jaarlijkse conferentie van 1949 won, werd het
Programma van Actie, dat door de Liga van de Jeugd wordt geأ¯nspireerd,
die de wapens van boycot bepleitte, staking, burgerlijke
disobedience en non-co-operation goedgekeurd als officieel
ANC beleid. Het Programma van Actie was door een subcomitأ©
van ANCYL opgesteld die uit David Bopape, Ashby Mda, Nelson
Mandela, James Njongwe, Walter Sisulu en Oliver Tambo wordt
samengesteld. Om zijn implementatie te verzekeren verving
het lidmaatschap oudere leiders met een aantal jongere
mensen. Walter Sisulu, werd een mede-oprichter van de Liga
van de Jeugd verkozen Secretaris-generaal. Conservatief Dr.
A.B. Xuma verloor het voorzitterschap aan Dr. J.S. Moroka,
een mens met een reputatie voor grotere militantisme. Het
volgende jaar, 1950, Mandela zelf werd verkozen aan NEC op
nationale conferentie. Het Ancyl- programma dat op het
bereiken van volledig burgerschap, directe parlementaire
vertegenwoordiging voor alle Zuid-Afrikanen wordt gericht.
In beleidsdocumenten waarvan Mandela een belangrijke mede-auteur
was, besteedde ANCYL speciale aandacht aan de herdistributie
van het land, de vakbondrechten, het onderwijs en de cultuur.
ANCYL streefde aan vrije en leerplicht voor alle kinderen,
evenals massaonderwijs voor volwassenen. Toen ANC zijn
Campagne voor de Uitdagendheid van Onrechtvaardige Wetten in
1952 lanceerde, werd Mandela verkozen Nationale
vrijwilligers-in-Leider. De Campagne van de Uitdagendheid
werd opgevat aangezien een massa burgerlijke disobedience
campagne die van een kern van geselecteerde vrijwilligers
zou doen escaleren aan meer en gewonere mensen impliceerde,
culminerend in massauitdagendheid. Vervullend zijn
verantwoordelijkheid zoals vrijwilligers-in-Belangrijkst,
reiste Mandela het land dat weerstand tegen de
discriminerende wetgeving organiseert. Geladen en gebracht
aan proef voor zijn rol in de campagne, het hof vond dat
mede-beschuldigd Mandela en zijn constant hun aanhangers
hadden geadviseerd om een vreedzame cursus van actie goed te
keuren en al geweld te vermijden. Voor zijn deel in de
Campagne van de Uitdagendheid, werd Mandela veroordeeld
wegens het overtreden van de Afschaffing van het Akte van
het Communisme en werd gegeven een opgeschorte gevangeniszin.
Kort na de beأ«indigde
campagne, werd hij ook belemmerd van zich het aanwezig zijn
het verzamelen en werd beperkt tot Johannesburg zes maanden.
Tijdens deze periode van beperkingen, schreef Mandela het
onderzoek van de procureurstoelating en werd toegelaten aan
het beroep. Hij opende een praktijk in Johannesburg, in
samenwerking met Oliver Tambo. In erkenning van zijn
opmerkelijke bijdrage tijdens de Campagne van de
Uitdagendheid was Mandela verkozen aan het voorzitterschap
van zowel de Liga van de Jeugd als het gebied van Transvaal
van ANC aan het eind van 1952, werd hij zo een
afgevaardigdevoorzitter van ANC zelf. Van hun wetspraktijk,
heeft Oliver Tambo, ANC Nationale Voorzitter op het tijdstip
van zijn dood in April 1993, geschreven: Om onze bureaus te
bereiken elke ochtend Nelson en ik stelde de kaphandschoen
van geduldige rijen van mensen in werking die van de stoelen
in de het wachten ruimte in de gangen overlopen... Landless
zijn (in Zuid-Afrika) kan een misdaad zijn, en wekelijks
interviewden wij de delegaties van peasants die ons kwamen
vertellen hoeveel generaties hun families een klein stuk van
land hadden gewerkt waarvan zij nu... werden uitgeworpen In
het verkeerde gebied leven kan een misdaad zijn... Onze
bleekgele bureaudossiers droegen duizenden deze verhalen en
als, toen wij ons wetsvennootschap begonnen, wij geen
rebellen tegen apartheid waren geweest, zouden onze
ervaringen in onze bureaus de deficiأ«ntie
verholpen hebben. Wij waren toegenomen tot beroepshiأ«rarchie
in onze gemeenschap, maar elk geval in hof, elk bezoek aan
de gevangenissen om cliأ«nten
te interviewen, herinnerde ons aan de vernedering en het
lijden van het branden in onze mensen. Noch verdiende hun
beroepshiأ«rarchie
Mandela en Tambo om het even welke persoonlijke immuniteit
van de brutale apartheidswetten. Zij vielen vuil van de
wetgeving van de landscheiding, en de autoriteiten eisten
dat zij hun praktijk van de stad aan de rug van verder,
aangezien Mandela het later zette, mijlen bewegen vanaf waar
de cliأ«nten ons tijdens
arbeidstijd konden bereiken. Dit was gelijkwaardig aan het
vragen van ons om onze wettelijke praktijk te verlaten, om
de juridische dienst van onze mensen op te geven... Geen
procureur met een waarde van zijn zout zou gemakkelijk
overeenkomen om dat te doen, losten bovengenoemd Mandela en
het vennootschap op om de wet te tarten. Noch was de
overheid alleen in het proberen om Mandela s te frustreren
wettelijke praktijk. Wegens zijn overtuiging onder de
Afschaffing van het Akte van het Communisme, petitierecht de
Maatschappij van de Wet van Transvaal het Opperste Hof om
hem van het broodje van procureurs te slaan. Het verzoek
werd geweigerd met M. Justice Ramsbottom het vinden dat
Mandela door een wens was bewogen om zijn zwarte medeburgers
te dienen en niets hij getoond hem onwaardig had doen zijn
om in de rangen van een eerbaar beroep te blijven. In 1952
Nelson werd Mandela gegeven de verantwoordelijkheid om een
organisatorisch plan voor te bereiden dat de leiding van de
beweging zou toelaten om dynamisch contact met zijn
lidmaatschap zonder toevlucht aan openbare vergaderingen te
handhaven. De doelstelling was voor de onvoorziene
gebeurtenis van verbod voorbereidingen te treffen door
krachtige lokale en regionale takken op te bouwen waaraan
aan de macht zou kunnen worden overgedragen. Dit was het
m-Plan, dat na hem wordt genoemd. Tijdens de vroege jaren
'50 speelde Mandela een belangrijke rol in het leiden van de
weerstand tegen de Westelijke verwijderingen van Gebieden en
tegen de introductie van Bantoeonderwijs. Hij speelde ook
een significante rol in het populariseren van het Handvest
van de Vrijheid, dat door het Congres van de Mensen in 1955
wordt goedgekeurd. In het eind van de jaren vijftig, draaide
de aandacht van Mandela s aan de strijd tegen de uitbuiting
van arbeid, de paswetten, het ontluikende beleid Bantustan,
en de scheiding van de open universiteiten. Mandela kwam bij
de conclusie zeer vroeg over dat aan het beleid Bantustan
was politieke swindle en een economische absurditeit. Hij
voorspelde, met sombere prescience, dat vooruit daar een
onverbiddelijk programma van massaevictions, politieke
vervolgingen, en politieverschrikking legt. Op de scheiding
van de universiteiten, merkte Mandela op dat de vriendschap
en inter-racial harmonie die door het toevoegsel gesmeed is
en de vereniging van diverse rassengroepen bij de gemengde
universiteiten een directe bedreiging voor het beleid van
apartheid en baasskap vormt, en die het was om die
bedreiging te verwijderen dat de open universiteiten aan
zwarte studenten werden gesloten. Tijdens het geheel jaren
'50, was Mandela het slachtoffer van diverse vormen van
onderdrukking. Hij werd verboden, gearresteerd en werd werd
gevangengenomen. Voor veel van de laatstgenoemde helft van
het decennium, was hij أ©أ©n
van beschuldigd in de mammoetproef van het Verraad, aan
grote kosten aan zijn wettelijke praktijk en zijn politiek
werk. Na de Slachting Sharpeville in 1960, werd ANC
verbannen, en Mandela, nog op proef, werd vastgehouden. De
Proef van het Verraad stortte in 1961 in aangezien
Zuid-Afrika naar de goedkeuring van de republiekgrondwet
werd gestuurd. Met nu onwettig ANC nam de leiding de draden
van zijn ondergronds hoofdkwartier op. Nelson Mandela kwam
op dit moment te voorschijn als leidende figuur in deze
nieuwe fase van strijd. Onder de ANC'S inspiratie, kwamen
1.400 afgevaardigden op een Afrikaanse Conferentie Alles
inbegrepen in Pietermaritzburg samen in 1961. Maart Mandela
de essentiأ«le spreker
waren. In een elektriserend adres daagde hij het
apartheidsregime uit om een nationale overeenkomst,
vertegenwoordiger van alle Zuid-Afrikanen bijeen te roepen
om een nieuwe grondwet uit te geselen die op democratische
principes wordt gebaseerd. Het nalaten te voldoen,
waarschuwde hij, zou de meerderheid (Zwarten) dwingen om de
aanstaande inauguratie van de Republiek met een massa
algemene staking waar te nemen. Hij ging onmiddellijk
ondergronds de campagne leiden. Hoewel minder de vraag dan
beantwoordden had Mandela gehoopt, trok het aanzienlijke
steun door het land aan. De overheid antwoordde met de
grootste militaire mobilisering sinds de oorlog, en de
Republiek was geboren in een atmosfeer van vrees en vrees.
Gedwongen om behalve zijn familie te leven, die zich van
plaats aan plaats beweegt opsporing te vermijden door de
overheidss alomtegenwoordige informanten en politie moesten
de spionnen, Mandela een aantal vermommingen goedkeuren.
Soms gekleed als gemeenschappelijke arbeider, in andere
tijden als chauffeur, verdiende zijn succesvolle ontwijking
van de politie hem de titel van Zwarte Pimpernel. Het was
tijdens dit keer dat hij, samen met andere leiders van ANC
een nieuwe gespecialiseerde sectie van de
bevrijdingsbeweging, Umkhonto wij Sizwe, als bewapende kern
met een mening vormde aan het voorbereidingen treffen voor
bewapende strijd. Bij de proef Rivonia, verklaarde Mandela:
"Begin Juni 1961, na lange en bezorgde beoordeling van de
Zuidafrikaanse situatie, kwamen I en sommige collega's aan
de conclusie dat aangezien het geweld in dit land
onvermijdelijk was, het voor Afrikaanse leiders verkeerd en
onrealistisch zou zijn blijven predikend vrede en
non-violence op een tijdstip waarop de overheid onze
vreedzame eisen met kracht ontmoette. Het was slechts toen
al de rest, toen alle kanalen van vreedzaam protest aan ons
waren versperd, dat het besluit om hevige vormen van
politieke strijd werd genomen terecht te komen in, en om
Umkhonto te vormen wij Sizwe had ontbroken... de Overheid
ons geen andere keus."had verlaten In 1961 Umkhonto werden
wij Sizwe gevormd, met Mandela als zijn
bevelhebber-in-leider. In 1962 verliet Mandela onwettig het
land en reiste in het buitenland voor verscheidene maanden.
In Ethiopiأ« richtte hij
de Conferentie van de Pan Afrikaanse Beweging van de
Vrijheid van Oost- en Centraal Afrika, en werd warm
ontvangen door hogere politieke leiders in verscheidene
landen. Tijdens deze reis Mandela, dat een intensivering van
de bewapende strijd voorziet, begon guerilla te schikken die
voor leden van Umkhonto wij opleidt Sizwe. Niet lang nadat
zijn terugkeer naar Zuid-Afrika Mandela en met onwettige
uitgang van het land, en te slaan aansporing werd
gearresteerd werd belast. Aangezien hij als de vervolging
een proef van de aspiraties van de Afrikaanse mensen
beschouwde, besliste Mandela zijn eigen defensie te leiden.
Hij vroeg recusal van de magistraat aan, op grond van het
feit dat in een dergelijke vervolging een rechterlijke macht
die volledig door wit wordt gecontroleerd een belanghebbende
partij was en daarom niet kon onpartijdig zijn, en op grond
van het feit dat hij geen plicht verschuldigd was om de
wetten van het wit parlement uit te voeren, waarin hij niet
werd vertegenwoordigd. Mandela leidde deze uitdaging met de
bevestiging in: Ik verafschuw racialism, omdat ik het als
barbaars ding beschouw, of het uit een zwarte mens of een
witte mens komt. Mandela werd veroordeeld en werd
veroordeeld aan vijf jaar opsluitings. Terwijl het dienen
van zijn zin werd hij belast, in de Proef Rivonia, met
sabotage. Van Mandela zijn de s- verklaringen in hof tijdens
deze proeven schrijvers uit de klassieke oudheid in de
geschiedenis van de weerstand tegen apartheid, en zij zijn
een inspiratie aan iedereen geweest wie zich het hebben
verzet. Zijn verklaring van het dok in de Proefeinden
Rivonia met deze woorden: Ik heb tegen witte overheersing
gevochten, en ik heb tegen zwarte overheersing gevochten. Ik
heb ideal van de democratische en vrije maatschappij
gekoesterd in wie alle personen samen in harmonie en met
gelijke kansen leven. Het is ideal ik om waarhoop te leven
voor en te bereiken. Maar als de behoeften zijn, is het
ideal waarvoor ik om bereid ben te sterven.
|
